‘Zullen we anders naar die grote Delhaize supermarkt gaan?’

Mijn wederhelft ziet mijn gezicht in de schaduw van de grijze regenwolken opklaren. Meteen weet ik weer waarom ik met hem ben getrouwd. Een man naar mijn hart. Eén die weet wat ik wil. Zoals op vakantie struinen door een grote buitenlandse supermarkt.

Een feestje vind ik het. En ik durf zelfs toe te geven dat ik zou liegen als ik zou beweren dat een supermarkt-uitje in enkele het gevallen het bezoek aan een museum weet te overtreffen. Noem me een cultuurbarbaar, maar soms kun je gewoon beter je kunstzinnige blik laten gaan over een stapel glimmende appels dan over een slap lokaal aftreksel van een Karel Appel.En als het regent in de Ardennen en België nóg grijzer lijkt dan het vaak al is, dan kun je  óf ervoor kiezen om samen met alle toeristen anderhalf uur op een rondleiding door de grotten te wachten, óf erachter zien te komen of ze die gevulde wafels in nog meer smaken hebben dan appel, perzik of framboos.

Want hypergroot of minimarkt-klein, aan een supermarkt kun je het land aflezen. Zo is Duitsland het walhalla voor de bleke-worsten-eters en heb je in België een slechte dag als je net hebt besloten vanavond eens géén speciaalbier te drinken.

Als een kind zo blij huppel ik de schappen langs. Waarbij als saillant detail moet worden vermeld dat hierbij uiteraard geen één gangpad wordt overgeslagen. Van de Duits broodjes tot de Belgische wasverzachter; alles moet bekeken en vergeleken. Waarbij uiteraard het grootste genot schuilt in het ontdekken van producten die we hier thuis niet kennen. Of wellicht niet willen kennen. Zoals REUZEN-diepvries-schnitzels.

Als er echter één land is dat groot, groter, grootst overtreft, dan is het natuurlijk Amerika. Het land waarvan ik het geluk had het er een half jaar te mogen studeren en waar ik  kennismaakte met de appels die zo hard glommen dat ik me afvroeg of ze niet stiekem met glanslak waren afgewerkt. Maar er was meer. Véél meer! Honderden dozen met cereals, cola in smaken waarvan ik me afvroeg wie dat ooit had bedacht (Diet Coke Black Cherry Vanilla, seriously?!), geavanceerde magnetron-mini-pizza’s, alles maar dan ook álles in een peanut butter variant (behalve de cola), alles maar dan ook álles in een diet variant… Steeds als ik boodschappen ging doen keek ik mijn ogen uit. En begon ik me bijna af te vragen hoe al die Amerikanen zo dik konden zijn terwijl je zóveel meters door die supermarkt zou kunnen lopen. Zelfs ’s nachts!

Want, jawel, een Amerikaanse supermarkt zou geen Amerikaanse supermarkt zijn als deze niet ook gewoon vierentwintig uur er dag geopend zou zijn. Ik kan je vertellen dat mijn nachtelijke bezoekje aan de glimmende appels het uitje aan het Universiteitsmuseum overtrof.

En nu sta ik hier. Als een supermarkttoerist te glunderen bij de broodafdeling in de Belgische Delhaize. Er ís nog een onontdekte smaak gevulde wafels gevonden! Rabarber!

Een half uur later sta ik alleen met een gebutst appeltje weer buiten. Naar sommige kunststukken kun je beter kijken, kijken, in plaats van kopen.