“Ja, maar je moet toegeven: mensen zonder kinderen zijn toch gewoon altijd een tikkeltje apart en wereldvreemd.”

Ik heb net een slok van mijn wijn genomen en weet even niet wat ik ermee moet doen. Uitproesten van het lachen of kokhalzend doorslikken. Voordat ik echter überhaupt de tijd krijg om hierover na te denken (en het hopen dat het om een grapje gaat), wordt de gestelde mening alweer wat kracht bijgezet door aan te geven dat die ‘wereldvreemdheid’ vooral wordt veroorzaakt door het zogenaamde ‘missende stukje’. Het feit dat je als mens niet compleet bent, of compleet tegen de wereld aan kan kijken, als je niet eerst kinderen op de wereld hebt gezet.

“Tja, ik kan het ook niet helpen. Maar mensen zonder kinderen denken nou eenmaal anders over zaken. Wellicht iets egocentrischer.”

Even sta ik met een mond vol tanden (en die slok wijn waar ik me nog steeds geen raad mee weet). Dat ik een tikkeltje apart wordt genoemd, daar kan ik in vrede mee leven. Een beetje vreemd, een beetje raar, allemaal helemaal prima (raar is leuk, om met de woorden van Harry Jekkers te spreken). Maar, dat ik wereldvreemd en egocentrisch zou zijn omdat ik niet de behoefte voel om mijzelf voort te planten, dat gaat mij toch echt even te ver. Of heb ik even gemist dat mensen die wel bewust voor kinderen kiezen dit niet voor zichzelf doen, maar voor eeuwige wereldvrede op aarde? In dat geval zeg ik niks meer.

Kijk, dat ik een stukje mis, dat geloof ik zelf ook wel. Ik bedoel, vanuit het oogpunt der natuur gezien, zijn wij vrouwen veelal gemaakt met een natuurlijke drang tot baren. Een innerlijk gevoel – ook wel de biologische klok genoemd –  dat ons om niet-rationele redenen de vurige wens laat hebben om kleine replica’s van onszelf op de wereld te zetten. Dit heeft niks te maken met wel of niet egocentrisch zijn, maar met een soort oergevoel. Je weet niet waarom, maar je wil het gewoon hebben. Ik vergelijk het altijd met door de Xenos lopen: je weet niet waarom, maar ineens is lijkt niks je gelukkiger te maken dan het NU kopen van die aardappelschilmesjes met glitters.
En nee, ik heb dat gevoel dus niet. Tenminste, wat die baardrang betreft dan. Wat die aardappelmesjes betreft, daarvan heb ik er al twee. Ik geloof dat ons gezin daarmee voor nu wel compleet is.

Ondertussen sta ik nog steeds met een half leeg (half vol?) glas wijn in mijn handen en kijk richting een paar ogen waarvan ik nog steeds hoop dat ze zo gaan twinkelen en vergezeld zullen gaan met de boodschap: ‘Grapje! Haha! Ben je daar even mooi ingestonken zeg!’
Maar de ogen blijven mij strak en serieus aankijken. Geen twinkeling. Geen glimlachende boodschap. Alleen de echo van raar, wereldvreemd en egocentrisch.

Even twijfel ik om het hele glas wijn inéén keer achterover te drukken en een ratelend betoog te houden over dat ik heus geen hekel heb aan kinderen, dat ik waarschijnlijk meer kinderliedjes ken dan hij ooit met zijn kinderen heeft gezongen, en dat mensen met zo’n bekrompen visie als hij wat mij betreft veel wereldvreemder zijn dan een bewust kindvrij stel in Lutjebroek. Laat staan hoe kwetsend deze opvatting kan zijn voor ongewild kinderlozen. Je zal het maar te horen krijgen: dat je vanwege het feit dat je geen kinderen kan krijgen vanzelf een beetje raar wordt en altijd inferieur in de wereld zal staan.

Gelukkig maak ik in dit geval zelf de keuze. Kies ik rood of kies ik wit. En liever een treetje lager in mijn eigen wereld, dan aan de top van een wereld waar ik helemaal niet gelukkig van word. Want ja, kiezen is egocentrisch. Je máákt een keuze. Je kiest voor het één of het ander. Wel kinderen, geen kinderen. En of het lukt of niet, de keuze kwam van jou. Jouw mening, jouw opvatting. En als jij liever wit drinkt dan rood, helemaal prima. Zolang je mij maar in mijn waarde laat en mij rustig míjn glaasje wijn laat leegdrinken.

Proost. Op wereldvreemde!