“Fuck fuck fuck fuck fuck!”
“?”
“Ik heb nog steeds geen idee voor een nieuw blog.”
“En dat is erg want..?”
“Want, want?! Omdat mijn laatste blog alweer meer dan een wéék geleden is en dit dus misschien wel betekent dat het gedaan is met mij. Weg ideeën, hallo writer’s block!”
“Nou, nou, nou, dat zal allemaal wel meevallen Miss Dramatiek. Met één week geen blog heb je echt niet meteen een writer’s block.”
“Het is ook gewoon allemaal de schuld van die sinaasappels!”
“Sinaasappels?”
“Ja! Dat blog. Over die gevaarlijke sinaasappels. Dat we niks meer kunnen eten enzo. Nou, door die stomme sinaasappels kan ík nu niet meer schrijven!”
“Och, mevrouwtje heeft last van faalangst?”
“Nee! Ja. Nee! Nou ja, een beetje. Maar wat wil je? Als je ineens door meer dan honderdduizend mensen gelezen wordt. Over sináásappels notabene! Dan wil je dat vasthouden. Laten zien we je bent. Wat je kan. Man, ik had een doorbraak kunnen hebben. Roem, erkenning, de nieuwe Sylvia Witteman!”
“Je overdrijft.”
“Ok, ik overdrijf. Maar dan nog. Ik snap het niet. Ik heb echt betere blogs geschreven, heus. Maar waarom wat uitgerekend dát blog, geschreven met 2 vingers in de neus tussen een cappuccino en een stukje appeltaart in een koffietentje, ik herhaal: uitgerekend dát blog zo goed gelezen?”
“Omdat het blijkbaar speelt.”
“Omdat het blijkbaar speelt. Omdat het blijkbaar speelt. Ja, dat begrijp ik ook wel. Daarom heb ik erover geschreven!”
“En wat is nu precies je probleem? Het is toch leuk dat een blog van jou zo goed gelezen is?”
“Ja, dat weet ik ook wel. En dat is het ook. Het slaat ook nergens op natuurlijk. Alsof de lezers van dat ene blog überhaupt terug komen om mijn andere stukjes te lezen.”
“Nou, dat weet je niet.”
“Nou, dat weet ik wel. Want als ik niks meer weet om over te schrijven dan houdt het natuurlijk meteen op.”
“Je kan in ieder geval altijd nog een stukje schrijven over je gevoel voor dramatiek.”
“Nee, daar zitten mensen op te wachten.”
“Nou, wie weet. Je bent op dit moment in ieder geval net zo zuur als een sinaasappel.”
“Sinaasappels zijn niet zuur, citroenen zijn zuur.Sinaasappels zijn…”
“Sinaasappels, mandarijnen, citroenen, kan mij het schelen. Al schrijf je een epistel over de exotische cactusvijg.”
“Ik wil niet schrijven over de exotische cactusvijg. Ik wil schrijven over…over iets! Maar ik kan dus niks verzinnen.”
“Dan schrijf je toch lekker een weekje niet?”
“Een weekje niet?!”
“Ja. Waarom zou je iedere week wat moeten schrijven? Ik bedoel, als je toch niets te melden hebt, dan kun je maar beter even niks zeggen, toch? Niks erger dan bloggers of columnisten waarbij je in de eerste regel al de frustratie kan lezen en weet ‘dit gaat ‘em niet worden vandaag’.”
“Dat is waar. Zo erg als mensen een stukje schrijven ‘omdat het moet’. Dat ze lukraak een onderwerp hebben gekozen om die pagina maar vol te krijgen.”
“Precies.”
“En aangezien ik toch geen Sylvia Witteman ben….”
“Juist.”
“Fuck it! Ik schrijf deze week gewoon lekker niet!”