“Maar zit al in de bus hoor! Ik zit er al in! Ja nee, ik zit al in de bus. Ja nu. In de bus!”

Ik hoefde de uitdrukking van haar gezicht niet te zien om de paniek in haar stem te horen. Zenuwachtig schuifelde ze van de ene bil naar de andere. Haar vingers stijf om haar mobiele telefoon geklemd. Zodra de eerste klinkers van haar halte door de mevrouw met overdreven articulerende uitspraak door de speakers galmde, drukte ze op de rode knop. Ze stapte uit, verdween in de regen en liet mij achter. Op weg naar mijn eindbestemming met honderden vragen.

Flarden van gesprekken. Hoeveel zouden we er in ons leven van meekrijgen? Vlagen van conversaties die we (bewust of onbewust) oppikken, oprapen, meenemen en laten vervliegen. Alledaagse koetjes en kalfjes, maar ook intieme conversaties, geheimzinnige boodschappen of momenten van frustratie en paniek. Waar zou de vrouw in de bus zo’n angst voor hebben gehad? Dat ze ergens te vroeg aan zou komen? Of te vroeg was weggegaan? Dat ze een afspraak verkeer had ingelicht? Dat ze op weg was naar het verkeerde eindpunt? Of zou er iets ergers aan de hand zijn? Een lang verloren liefde die haar nog één keer wilde zien, en dat zij nu al net vertrokken was?

Aangekomen op Utrecht Centraal gaat de mengelmoes van geroezemoes verder. Als een stille figurant op doorreis maak ik korte tussenstops bij stationnetjes van gesprekken. Ik leer over een nieuw dieet waarbij het ontbijt bestaat uit twee kiwi’s (“Nee, het vult niet nee, maar je mag de rest van de dag gewoon eten wat je wil.”) Maak deel uit van een discussie over of je beter boven of beneden in een dubbeldekker kan zitten (“Beneden voelt op de een of andere manier altijd zo vies en bedompt. Ik weet niet waarom maar het voelt gewoon zo.”) En krijg de laatste roddels mee van de werkvloer (“Prima dat ze zichzelf omhoog likt, maar laat haar dan in ieder geval….”)

Whoesj!

Een windvlaag op het perron geeft de clou aan de herfstlucht mee. Of het dieet echt werkt zal ik nooit weten. En hoe het met die likkende collega zit blijft wellicht voor altijd een raadsel. Als mijn trein arriveert kies ik voor de zekerheid maar voor een plaats bovenin de dubbeldekker. Ik staar naar buiten en vraag mij af, of de vrouw in de bus haar liefde nog heeft gevonden.