Bij ons in het dorp woont Lucie. Ook als je haar niet kent, dan weet je wie ze is. Je hebt haar vast wel eens gezien. Of gehoord. Lucie is namelijk niet alleen te herkennen aan haar gulle lach of het feit dat ze altijd wel met iemand staat te praten. Ze valt vooral op door haar uiterlijk. En dan met de name de manier waarop ze zich kleed. Hoe oud Lucie is weet ik niet, maar dat je je op een bepaalde leeftijd ook op een bepaalde manier moet kleden, daar wil Lucie niks van weten. Geen stralende dag zonder een gekleurde bloem in je haar. En een leven zonder petticoats is toch ook maar gewoon zoals slagroom zonder kers.

Anderen zouden Lucie bestempelen als excentriek. Een leuke maar aparte vrouw die je nooit zult spotten zonder haar handtas met tientallen knuffelsleutelhangers eraan. En die je kunt uittekenen in jurken waar de dames uit Grease jaloers op zouden zijn. En ik stiekem ook wel een beetje.

Want je kunt Lucie noemen wat je wil – gek, raar, apart, vreemd, flamboyant – je kan niet zeggen dat ze een grijze muis is. En daar houd ik wel van. Grijze muizen hebben we immers wel genoeg. Je hoeft maar een half uurtje mensen te kijken op straat en je weet precies wat er op dit moment in de mode is (en wat dus iedereen draagt). Als kippen zonder kop voegen we ons in een plaatje, zelfs als datzelfde plaatje een jaar geleden nog helemáál niet kon of vijf jaar geleden nog bestempeld werd als oerlelijk. Wat in is, is in en uit de toon vallen, dat wil je immers niet.

Behalve Lucie dan. Die doet niet aan toonladders. Die schrijft gewoon zelf haar eigen melodieën. En maakt daar nog een dansje op ook. Tegen de maat in. Maar wat maakt het uit? Misschien is haar maat wel de juiste. Het ziet er in ieder geval swingender uit. Ik krijg er zowaar zin van om ook te dansen.

En stiekem probeer ik het ook wel een beetje. Met mijn ‘divajas’ en Brigitte Bardot kapsel. Met af en toe een hoedje, een strik in mijn haar of een bloem op mijn vest. Doe maar gek, dan ben je nog niet gewoon genoeg. En eerlijk? Het mag van mij nog wel wat aparter, wat gekker, wat anders. Wat meer ‘ik’ in plaats van ‘de rest’. Maar dan moet je wel durven te dansen. Jezelf gewoon te laten gaan.

Voorlopig doe ik het dus nog even met slagroom. En kijk ik glimlachend naar de kers op de taart van Lucie. En als iemand mij vraagt wat ik later wil worden. Dan zeg ik: ‘Oh, gewoon, excentriek’.