“Bier? Dat is net zoiets als seks. Daar moete ge doen, niet over praten.”
Terwijl ik met mijn fiets de tuin in kom rijden hoor ik mijn vriend binnen lachen. De harde stem lijkt zich niet of nauwelijks van mijn aanwezigheid bewust en praat luid en duidelijk verder.
“Ja heel leuk zo’n bierproeverij. Maar als ge interessant gaat lopen doen dan bende ge gewoon een alcoholist. Met je bittere afdronk geneuzel. Zuuplappen, dat zijn het.”

‘Bas uit Wamel’ staat vol wijdbeens vertrouwen bij onze eettafel. In zijn handen een boormachine geklemd waarmee hij zojuist onze nieuwe router heeft geïnstalleerd. Hoewel het werk klaar lijkt te zijn, is Bas dat met zijn licht Brabantse tongval duidelijk nog niet.

“Ja, ik ben wat vroeger dan gepland. Bietje doorwerken hè. Al die collega’s van mij doen zo’n 5 adresjes op een dag. Ik doe er een stuk of 12. Of 14 als ik ‘ne goeie dag heb. Ze roepen op het hoofdkantoor al dat ze geen reistijd meer voor me in hoeven te plannen. Allemaal Turken daar hè! Witte wat ik dan zeg? ‘Ginne reistijd? Ik zal voor jou wat reistijd inplannen. Terug naar je land!’ Ja, daar kenne ze wel om lachen. Is ook goed hè. Bietje lol met je collega’s. Al genoeg gezeik met de klanten waar ik langskom. Verkeerd voorgelicht. Teveel verwachtingen. Dat moete ge niet mee naar huis nemen hè. Daar word ik niet blij van, maar moeders de vrouw ook niet!”

Net op het punt dat ik boven mijn sporttas sta uit te pakken en me afvraag hoe ‘onze Bas’ het voor elkaar krijgt om zoveel adressen op een dag langs te gaan, hoor ik zijn antwoord de trap al op denderen.

“Wie hard werkt moet hard rijden. Ja, da gelove ze vaak nie. Dat je in Nederland ook nog prima 200 kan rijden. Vanochtend nog een klant zo van ‘je kan ook nergens in Nederland een bietje doorrijden.’ Nou, ik kan je verzekeren, er gaat geen dag voorbij dat ik de 200 niet aantik hoor! Met een vriend als Flitsmeister lukt dat prima. Nie altijd overigens hoor. Ohnee. Och man. Al die provinciale wegen! Alles best hoor, maar als ze me maar nie zo’n cursus geven. Doe dan maar een extra boete. Of twee. Maar niet dat geneuzel op die cursus. Wat een onzin! En het helpt nie hoor! Ik bedoel, te hard rijden doe ik toch wel weer.”

Fris gedoucht beneden krijg ik nog net mee hoe Bas vol bravoure het verhaal over zijn tijdelijk ingenomen rijbewijs afrondt. Een fout van zijn broertje. Die met een auto op zijn naam ook wel eens de 200 wilde aantikken. Goed voorbeeld doet volgen, denk ik maar. Nog steeds met de boormachine in zijn hand kijkt hij de kamer rond.

“Jullie hebben geen tv? Wel jammer dat jullie geen witte muur hebben. Dan hadde ge een beamer kunnen aansluiten. Mooi man! Heb ik ook! Wilde een grotere tv kopen, maar man die dingen kosten tweeduuzend euro! Gelukkig kwam toen een buurman langs die wat geld nodig had en een beamer te koop. Nou, da was precies op het goeie moment dus. Hij van de deurwaarder af en ik een eigen thuisbioscoop. Haske mooi joh! Beter dan naar zo’n zwart scherm van tweeduuzend euro turen terwijl er niks op is.”

Dan. Ineens. Als door een wesp gestoken. Moet Bas er toch wel weer echt vandoor. Terug naar Wamel. Want hoewel hij ruim een uur eerder klaar is dan gepland, zit ‘moeder de vrouw’ inmiddels al wel thuis op hem te wachten.

“Eens effekes kijken hoe ver het naar huis is. Half uurtje? Maak daar maar een kwartier van.”

Toeterend rijdt Bas de straat uit. Ik zwaai. En hoop maar dat het internet net zo snel is als zijn ritje terug naar huis.