Het leven zit vol verwondering. Het is mooi, vreemd, apart, verbazingwekkend. Vaak sta ik er niet bij stil, maar er zijn van die momenten dat het me ‘overvalt’ en ik me oprecht kan afvragen hoe of waarom bepaalde dingen zo zijn.

Nu klinkt dit heel filosofisch en zal ik ook zeker niet ontkennen dat ik ook me wel eens heb gebogen over vragen als ‘waar komen we eigenlijk vandaan’ en ‘waar gaan we eigenlijk naartoe’. Liever houd ik me echter bezig met ‘nutteloze filosofie’. Vraagstukken die van geen enkele betekenis zijn en weinig invloed hebben op wat dan ook, maar me tóch intrigeren.

Want mensen, hoe kómt het toch dat er in een vliegtuig altijd zoveel tomatensap wordt gedronken? Wat is dat toch met mensen die in de lucht zweven en ineens een dringende behoefte krijgen aan een glaasje rood tomatendrap? Niet dat ik nou wekelijks (of zelfs maandelijks) vlieg. Maar toch, iedere vlucht weer valt het me op. Zodra de beentjes in de lucht zijn, is het rode goedje niet aan te slepen. Terwijl ik in een bar of een café nóóit mensen tomatensap zie bestellen! Dat is toch vreemd? Is tomatensap goed voor de druk op je oren? Smaakt het alleen lekker als je boven een bepaald aantal hoogtemeters komt? Of is het alleen te pruimen als het ingeschonken wordt door een sexy stewardess? Oh, de vragen des levens!

In een andere categorie intrigerende zaken: het total spotlight wegennetwerk van België. Ook hier geldt; ik kom er niet wekelijks of maandelijks, maar áls ik er kom, kan ik er toch maar niet over uit: al die verlichting! En dan in combinatie met dat slechte wegdek! Je zou toch zeggen dat als ze de helft minder lampen hadden ingekocht, ze de helft meer geld zouden hebben om de helft minder kuilen in de weg te laten zitten? Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ze zó trots zijn op hun wegen dat ze deze kosten wat kost in de schijnwerpers willen zetten. ‘Ha Fonske! Ik zie hier nog een gaatske…kende gij daar nog effekes een extra lampke op laten schijnen?’ Er zullen immers maar een paar maanmannekes zijn die België niet op de aardbol weten te vinden.

Tja, waarom zijn de bananen krom? Geef mij liever een antwoord op de vraag waarom wolken er in de verte uit zien alsof je er heerlijk op kunt liggen en lopen (de troetelbeertjes konden het!), maar van dichtbij niet meer zijn dan mistige samenscholingen van regendruppels (het zou verboden moeten worden!)
Of hoe denkbeeldige lijnen op de aardbol ervoor zorgen dat mensen aan de ene kant van het lijntje Frans en aan de andere kan van het lijntje Spaans spreken. Terwijl je die lijn in het echt niet eens kan zien!
Nog maar te zwijgen over hóe al die talen ooit zijn ontstaan. Wie hebben dat verzonnen? En hoe kwam het dat we het niet gewoon lekker makkelijk bij één taal hebben gehouden? Of gaat dat net zoals bij het fluisterspelletje waarbij je een zin aan iemand door moeten geven en er uiteindelijk iets heel anders uit komt (‘Tim pakt een kletskoek uit de boektrommel?’) Hoe meer mensen er kwamen en hoe verspreider ze gingen wonen, des te meer wartaal als nieuwe norm werd aangenomen en uiteindelijk de status ‘officiële taal’ mocht krijgen.

Nu zullen op bovenstaande vragen vast heel plausibele antwoorden te vinden zijn. Of zelfs wetenschappelijk bewezen antwoorden. Maar soms is het fijn om gewoon even in je filosofische verwonderbui te blijven hangen en je te realiseren dat het antwoord niet altijd even bevredigend is als de vraag. Zelfs niet als er een spotlight op staat. Want alleen door vanaf de maan de te kuilen kunnen zien, realiseer je je dat het leven soms gewoon een beetje el jugo de tomate is.