“Goh! Sport jij zoveel? Dat had ik niet gedacht!”
“Hoezo?”
“Nou, ehh…dat hoor je niet zo vaak in de cultuursector.”
“Want…in de cultuursector sporten mensen niet?”
“Nee, nee, dat bedoel ik niet! Het is meer, nou ja, hoe zeg je dat…je hoort het gewoon niet zo vaak. Ik zie bij cultuur gewoon meer dames voor me die op vrijdagavond lekker naar het theater gaan in plaats van naar het zwembad.”

Het hokje. Het is niet de eerste keer dat ik erin wordt geplaatst. Al eerder heb ik verbaasde blikken gekregen over het feit dat ik als cultuurcoach ook iets met zwemmen, fietsen en lopen doe. En dat terwijl sport en cultuur volgens mij best vaak in één adem worden genoemd. En nee, niet alleen op de bezuinigingslijst.

Boos kan ik er niet om worden. Dat hokje. Hoogstens verbaasd en lichtelijk geamuseerd. Want waar komt in godsnaam het idee vandaan dat ik blijkbaar over twee verschillende persoonlijkheden bezit die schijnbaar in het hoofd van vele mensen niet met elkaar te verenigen zijn? Omdat je al werkend in de cultuursector alleen maar  voorstellingen hoort te bezoeken en in je vrije tijd artistiek verantwoord blieft te zijn?

Maar wat voor mensen sporten volgens het hokje dan wel? Zakenmannen (targetstress), nieuwsmakers (deadlinestress), jonge moeders (babystress), jonge vaders (help-mijn-vrouw-knuffelt-alleen-nog-maar-de-baby-stress), gymdocenten (ja duh!), sportschoolinstructeurs (ja duuuuh!), vrachtwagenchauffeurs (eh…oh nee, die eten alleen maar gehaktballen van het pompstation).

Het hokje. Het fascineert me. De manier waarop in ons hoofd een plaatje wordt gecreëerd dat zo scherp en duidelijk getekend is dat we het klakkeloos aannemen als een kopie van de werkelijkheid. Jij bent dit en doet dus zo. Die draagt dat en houdt dus van. Vierkantje hier, driehoekje daar en niet het rondje in de vorm van het sterretje proberen te duwen.

En natuurlijk, in veel gevallen klopt het plaatje ook wel. We zijn als mensen niet helemaal achterlijk geprogrammeerd. Maar toch blijft het mooi om de verbaasde blikken te zien wanneer de werkelijkheid in sommige gevallen ineens toch wél blijkt af te wijken van de tekening. Want, wat heb je nou aan hokjes als je er niet af en toe eens uit kunt stappen? Dat je als zakenman in je vrije tijd het liefst in je moestuin werkt. Of als sportdocent buiten je gymlessen het liefst lui met een zak chips op de bank ligt. En je als vrachtwagenchauffeur zelf ieder dag je bakje rechtsdraaiende yoghurt met chiazaad meeneemt om tijdens de lunchpauze lekker een rondje rond het pompstation te rennen. Hartstikke mooi toch? Geen hokje zonder deurtje of stiekeme achteruitgang.

Dus ja. Ik werk in de cultuursector en ik sport graag. Ik ben zelfs meer in het bos te vinden dan in het theater (dat laatste heeft dan overigens weer te maken met die bezuinigingen  – dure sport man, toneelvoorstellingen bezoeken!) Maar het één gaat niet voor het ander. Het zijn samen de dingen die mijn hokje maken. Of, nou ja, hokje? Maak daar anders maar een rondje van. Met mijn spierballen druk ik die zo door dat sterretje heen.