“Twitter? Pfff…dat vind ik nou zo’n onzin! Alsof mensen het interessant vinden om te lezen dat ik op het toilet ga zitten poepen.”

Zie hierboven een vrijwel standaard reactie van de niet-twitterende medemens. Hoe de berichtgeving op Twitter ooit gekoppeld is geraakt aan het werkwoord ‘poepen’ is mij nog steeds een groot raadsel. Ik heb in mijn tijdlijn tenminste nog nooit iemand in 140 tekens over zijn wc-ervaringen zien vertellen. Wat overigens niet wegneemt dat er vast en zeker twitteraars zullen zijn die hun korte berichtjes tijdens hun toiletbezoek typen, maar dat geheel terzijde.

Twitter.
You either love it or you hate it.
De meeste mensen die mij een beetje kennen weten dat ik en het kleine blauwe vogeltje een nauwe band onderhouden. Een band die overigens niet zomaar is ontstaan. Je moet namelijk wel de tijd nemen om deze vogel een beetje te leren kennen. Want pas als je weet hoe hij fladdert, weet je hoe je de vogelschijt kunt ontwijken.

Neemt niet weg dat de eerste keer dat ik mij op het social media kanaal van ultrakorte berichten begaf ook dacht: Kak! Wat móet ik hiermee? Hoe kun je in hemelsnaam in maximaal 140 tekens iets leuks, boeiends of interessants kwijt? Dat gaat toch niet? Of zou het juist daarom zijn dat mensen hier hun ‘Ik ben naar het toilet’- berichten posten? Omdat je er verder gewoon geen drol kwijt kunt? Ik zou zeggen: doortrekken die handel, handen wassen en verder niet meer aankomen.

Maar ja, je bent nieuwsgierig of je bent nieuwsgierig. En als het er na een jaar dan toch op lijkt dat het hele Twitter echt geen eendagsvlieg (lees: vogel) blijkt te zijn, en dat blauwe icoontje steeds vaker opduikt, dan moet ik mijn sceptische drol toch maar even intrekken en uitvogelen hoe leuk het dan wel niet is. Al is het maar om uit te vinden wat mensen er dan allemaal wél op kwijt kunnen!

Een heleboel blijkt.
En ja, daar zit ook zeker een hoop diarree tussen.
De kunst is echter om de zeikerds te vermijden en de juiste ‘ingang’ te vinden. Het kleine kamertje waar jij tussen past en van waaruit je twittermaatjes kunt gaan verzamelen. Heb je eenmaal de juiste kamer gevonden, dan gaat de wereld van 140 tekens vanzelf voor je open en blijkt het dat er niet eens zo heel veel met stront wordt gesmeten. Nou ja, letterlijk dan.

Als er namelijk één plek is waar je af en toe goed je frustraties kwijt kan, dan is het Twitter. Niets heerlijker dan eens  in de zoveel tijd een korte ‘Aaaargh’ of ‘Grrrr’ laten klinken, wanneer iets je niet zint. Dit kan over een stom tv-programma gaan of je mening zijn over een inhoudelijk opiniestuk. Maar feit is, dat zo’n korte kreet toch beter toch zijn recht komt op Twitter dan op Facebook.
Net zoals vreugdekreetjes overigens. Of meningen. Of korte reacties. Op andere twitteraars. Op berichten. Op nieuws. Op een boek, een film, het weer, je werk….
Er is geen onderwerp wat niet op Twitter besproken kan worden en dat is precies wat het zo leuk en effectief maakt. Ik zie het bijna als een soort groot openbaar café, waar allemaal verschillende mensen samenkomen en waar je onder het genot van een biertje slap kunt ouwehoeren, maar ook onverwachts mooie gesprekken en ontmoetingen kunt treffen.

Echt?
Ja, echt.

Nooit had ik kunnen denken dat 140 tekens je een kat, een spontane vakantie, een sollicitatie, een reisje naar Mexico, een publicatie in een boek, een kookworkshop, een toffe vrijwilligersbaan en heel veel nieuwe vrienden zouden kunnen opleveren. Nog niet eens gesproken over alle goede ideeën en nieuwe inzichten die het mij heeft gegeven. Daar kan een beetje toiletbezoek niet tegenop!

Jezelf voor inspiratie terugtrekken in het kleine kamertje? Ik zeg: “Ga toch poepehhhh….twitteren!”