Zaterdagavond. De film is net afgelopen en terwijl de mensen de zaal uitstromen, neem ik bestellingen op voor bier, wijn, spaatjes rood en nog een sporadisch kopje koffie. Terwijl ik rechts van de bar probeer te hoofdrekenen wat het totaalbedrag van de zeven zojuist bestelde drankjes is, zie ik links in mijn ooghoek meneer Zwanen richting de kassa komen lopen.

‘Goedenavond. Kunt u voor ons alvast 2 kaartjes reserveren voor volgende week zaterdag?’
‘Reserveren kunt u via de site doen meneer. Gewoon via het online reserveringssysteem. Daar staan alle films voor de komende maand op.’
‘Dat weet ik. Maar wij hebben geen computer en reserveren via deze manier.’

De man achter de kassa kijkt ietwat verward. ‘Geen computer?’, hoor je hem denken. Maar voordat hij verder in paniek kan raken van wat nu te doen, schiet ik hem met een nog geopende fles wijn in mijn hand te hulp.
‘Kaartjes voor volgende week zaterdag meneer Zwanen? Ik zal het noteren. Geen probleem. Ik doe die reservering voor u wel.’
Meneer Zwanen glimlacht. ‘Dankuwel hè!’ Alvorens hij met zijn vrouw al zwaaiend weer richting huis vertrekt.

De familie Zwanen. Of, beter gezegd, meneer en mevrouw Zwanen. Al zolang ik bij ons lokale filmhuis als vrijwilliger werk, zijn zij er ook. Bijna iedere week. Altijd met z’n tweetjes. Hij met zijn eeuwige pretogen en guitige lach. Zij als een soort van sprookjesoma. Een oudere versie van roodkapje. Bedeesd, doordacht, lief. Net zo lief als meneer Zwanen naar mevrouw Zwanen is.

Vroeger maakten ze verre reizen. Na een film over Australië kwamen ze met glimmende ogen vertellen dat zij daar ook meerdere malen zijn geweest. En hoe mooi het daar was. Helaas lukken deze reizen nu niet meer. Mevrouw Zwanen heeft parkinson en is inmiddels afhankelijk van een rollator. Hoewel ze zelf het woord ‘afhankelijk’ vast niet zouden gebruiken. Zo zitten ze niet in elkaar. Niet klagen over wat ooit was, maar genieten van alles wat ooit zo heeft mogen zijn. Herinneringen koesteren. Maar niet vergeten om ook nieuwe herinneringen te blijven maken. Samen.

Zo simpel kan het leven zijn. Net zo simpel als even vragen of iemand een kaartje voor je kan reserveren. Omdat een computer niet nodig is. Omdat je niet het gevoel hebt wat te missen. Omdat je alles wat je nodig hebt al bezit. En ook met dat alles midden in het leven kunt staan. En wellicht nog wel gelukkiger bent dan vele anderen. Omdat zij niet weten, dat maar weinig dingen écht belangrijk zijn in het leven. En een computer zeker niet tot die dingen behoort.

Het zijn de kleine dingen die het hem doen.
En als ze dan op zaterdagavond weer de zaal in komen lopen, en ik zie hoe meneer Zwanen mevrouw Zwanen naar haar stoel begeleidt, met zoveel liefde, dan kan ik niet anders wensen dan dat ik later ook zo word. Dat ik ook met pretlichtjes in mijn ogen oud mag worden. Genietend van de kleine dingen die er zijn. Zoals dat wekelijkse ritje naar het filmhuis. Dat ene kopje koffie dat hij altijd voorafgaand aan de film drinkt. De manier waarop ze open in het leven blijven staan. Zonder oordeel. Steeds verwonderd over wat ze nu weer hebben gezien. En dat leeftijd daarbij geen rol speelt. Want hoe schattig ze er ook uitziet, een zwarte komedie met veel geweld wordt net zo enthousiast ontvangen als dat arthouse-verantwoorde oorlogsdrama. Een oma naar mijn hart!

Meneer en mevrouw Zwanen. Het filmhuis zou niet hetzelfde zijn zonder hen.
Morgenavond mag ik weer. Bij een Nederlandse spektakelfilm dit keer. Ik kan nu al niet wachten om hun reactie na afloop van de film te horen. Of dat ene kopje koffie in te schenken. En ’s avonds na mijn dienst thuis alvast twee kaartjes voor de week erop te reserveren. Zodat ook wij weer verzekerd zijn, dat onze zaal ook komend weekend weer gevuld zal worden met een stukje liefde.