Al zuchtend en steunend trekt hij het doek om de tent.
Voorovergebogen piepen onder het omhoog kruipende shirt twee blozende billen tevoorschijn. Als ik iets te lang kijk, lijkt het net alsof het zuchten en steunen uit deze hoek komt.
Snel draai ik mijn hoofd.

Een uur eerder vond ik hem slapend met zijn hoofd op het stuur.
‘Je bent te vroeg’, zei hij.
Ik keek op mijn hoorloge. Vijf voor tien. Hij had gelijk.
Of er nog wat lekkere koffie uit het café op de bon te krijgen was, vroeg hij.
Ik zei dat van ons tweeën, hij degene was die hier vandaag het geld verdiende. Niet ik.
Toen haalde ik toch maar koffie.
Cafeïne kun je kopen. Een stevig opgebouwde tent niet.

Met een zucht komt hij overeind.
Zijn broek vol met vlekken. Zijn shirt één grote vlek. Slijtage-gaatjes zorgvuldig doch duidelijk zichtbaar met de hand genaaid.
Tevreden kijkt hij omhoog. Sjort nog een keer aan het doek. Veegt zijn handen af aan zijn buik en trekt – godzijdank – zijn broek weer omhoog.

‘Zo’, zegt hij. ‘En nu ga ik weer slapen. Roep me maar als jullie klaar zijn.’
Hij giet het laatste restje koffie naar binnen. Strijkt zijn grijze haren naar achteren.
En kruipt dan zuchtend en steunend terug zijn bus in.

Ik kijk naar de tent. En dan op mijn horloge.
Vijf voor elf.
Hij had gelijk. Het is nog te vroeg.