Ik weet niet of er iets in de lucht hangt (behalve haartjes van de eikenprocessierups), maar ik belandde de afgelopen dagen opvallend vaak in gesprekken over dode huisdieren.

Konijnen met kanker.
Honden met blaasontsteking.
Parkieten met depressies.

Het zijn net mensen.

Ineens ben ik terug in de keuken van ons oude huis.
Waar de man een dood huisdier in zijn hand hield.
Een cavia. Doodsoorzaak onbekend.
De dierenarts had hem na het inslapen nog even ter autopsie op het lab gehouden. Toen ik hem ’s middags op mocht komen halen kreeg ik hem in een klein doosje mee.
Iets te klein.

Plat op zijn zijkant was hij erin geduwd. Het kopje wat naar beneden zodat het precies zou passen. Als een brievenbuspakketje, waarvoor je achteraf gezien misschien tóch beter dat pakkettarief had kunnen betalen.

Ik houd niet van het gevoel van dode huisdieren.
De man wist nog niet of hij er van hield.
Dit was zijn eerste huisdier. Dus ook zijn eerste dode.

Het bleek het grappigste moment uit zijn leven.
Stijf geworden in het te kleine doosje, was de cavia op zijn linkerzij zo plat als een dubbeltje geworden.
Triomfantelijk hield hij hem hoog in de lucht.
Tranen rolden over zijn wangen.
Van het lachen.

Ik denk dat hij betere herinneringen heeft aan de dode cavia dan aan de levende.

Ik weet in ieder geval één ding zeker:
Mocht onze kat in de toekomst overlijden. Dan zorg ik zélf voor een grote ruime doos.