Je hebt in deze wereld twee soorten mensen.
Mensen die bang zijn voor de dood.
En mensen die daar niets van snappen.

Het was niet uit gezelligheid dat we dit onderwerp bij een glaasje wijn op de bank serveerden. Als het aan mij ligt hebben we het er per definitie namelijk helemaal niet over. Punt is, dat als je net bij een crematie bent geweest, de dood als gespreksonderwerp vermijden net zoiets is als het niet over mayonaise mogen hebben als je frieten aan het eten bent.

Nu waren we geen frieten aan het eten, maar waren we dus wel bij een crematie geweest. En zoals dat gaat bij dit soort bijeenkomsten, ontkom je er toch niet aan dat je op een gegeven moment zo’n situatie op jezelf gaat betrekken en je bedenkt hoe het zou zijn als jij of jouw naaste daar in die kist zou liggen. Of een kartonnen doos. Want dat is volgens hem milieuvriendelijker.

Terwijl ik me afvraag of karton inderdaad milieuvriendelijker is dan hout (is mayonaise echt slechter dan fritessaus?), vraag ik me nog meer af hoe het dan zal zijn. Als die ander er niet meer is.
Ik zeg dat ik echt wel zal huilen. Hard.
Hij zegt dat het nou eenmaal gewoon zo is. De dood.
Waarop ik antwoord dat hij dus eigenlijk zegt dat ik net zo goed eerder dood kan gaan dan hij ‘want het kan hem toch niks schelen’.
Rode wijn is niet altijd goed voor relativeringsvermogen.

Ik wil het er liever niet meer over hebben, maar zoals dat gaat met dit soort avonden, laat het onderwerp je niet meer los. Wie één frietje pakt…

Ik zeg dat vooral ‘het grote niets’ mij beangstigt. Dat het allemaal ineens ophoudt. Het leven, het bestaan. En wat dan?
Wat dan? Wat dan niets. Want waarom zou er wat zijn? We worden geboren, we gaan dood en daartussen in proberen we iets van ons leven te maken. Simpeler ligt het volgens hem niet. Het zou zowaar een mooie slogan voor de dood kunnen zijn: ‘Leuker kunnen we het niet maken, dus hebben we het maar alvast lekker simpel gehouden.’ (Wie wil nou uit 80 sauzen bij zijn friet kiezen?)

Ik vind de dood echter helemaal niet simpel. Ik raak al in paniek als ik bedenk dat ik eigenlijk helemaal niet weet wat voor muziek hij eigenlijk bij zijn kartonnen doos wil hebben. Wat als ik het verkeerde draai? Ja, dood is dood en nee ik-weet-heus-wel-dat-hij-er-dan-niets-meer-van-mee-krijgt, maar omdat ik ondanks mijn angst voor het grote niets toch wel het gevoel heb dat er iets is, wil ik graag alle mogelijke doemscenario’s uitsluiten en voorkomen dat hij ergens boven die kartonnen doos met rollende ogen zweeft omdat ik per ongeluk een muzikale blunder heb begaan.

Hij zegt dat het echt allemaal wel mee zal vallen.
Ik weet het nog net zo niet.
Want wat als hij er dan niet meer is, wie vertelt mij dan dat het allemaal wel mee zal vallen? En wie zegt dan dat iets niet per se beter is dan niets? En waar haal ik dan een kartonnen doos vandaan die stevig genoeg is aan de onderkant om er niet uit te vallen maar wel echt milieuvriendelijker is dan hout?

Dan zegt hij dat het nu wel genoeg is geweest met de rode wijn en tijd om naar bed te gaan. De dood komt wel een keer.

De dood komt wel een keer.

Je hebt in deze wereld twee soorten mensen.
Mensen die bang zijn voor de dood.
En mensen die liever ketchup bij hun frieten hebben.