‘Ik vind alles zo saai. Er valt niets concreet te klagen, maar er valt ook niets concreets te juichen.’

Het zou een zin uit een boek kunnen zijn. Een goed boek. Zo’n boek waarin uiteindelijk toch alles weer op zijn pootjes terecht komt en je het met een gerust hart dicht kunt klappen. Eind goed, al goed.

Maar het was geen boek. Of, nou ja, niet dat boek. Het was haar verhaal. Het was haar angst. De angst om vergeten te worden. Of nee, niet dat. Eerder de angst om te verdwijnen in de massa. Om ‘gewoon’ te zijn. Om nooit de middelmatigheid te overstijgen. Om altijd dat meisje te blijven dat ‘zulke leuke praatjes bij de film’ houdt. Maar het lokale filmhuis nooit zal overstijgen.

Het ‘net niet’ syndroom. Misschien was dat wel waar ze het het meeste bang voor was. Het gevoel het wel voor het grijpen te hebben, maar er uiteindelijk toch net niet bij kunnen. Niet dat ze nu zo ontevreden was. Ze wist heus wel dat ‘tevredenheid’ geen vies woord zou hoeven zijn en dat als je niets concreet te klagen hebt, het heus niet erg is als je niet constant staat te juichen.

Maar toch…

Haar gedachten gaan terug naar de documentaire die ze gisteren zag. Waarom koos ze toch altijd van die naargeestige films uit precies als ze alleen thuis was? Of was dat toeval wellicht toch niet zo toevallig en zocht ze in haar onderbewuste bewustzijn gewoon naar manieren om te kunnen zwelgen in haar gedachtes?

De documentaire ging over narcisme, maar ook over het ego. Over de toenemende maatschappelijke obsessie met onszelf. Over geliefd zijn. Geliefd worden. Populariteit. Likes. Succes?

Het zette haar aan het denken. Want wat is nou eigenlijk de definitie van succes? En kun je dat überhaupt wel meten? Als je 10.000 likes krijgt, ben je dan succesvoller dan iemand met 10 likes? Je zou zeggen van wel. Maar wat als jouw boek geen bestseller is, maar wel een aantal mensen écht weet te raken. Wat is dan belangrijker? Kwantiteit of kwaliteit?

Ze dwaalde af. Misschien moest ze maar gewoon eens zo’n standaard serie op Netflix gaan volgen. Een narcist was ze geenszins, hoewel ze dat stiekem wel jammer vond. Paradijsvogels zijn immers nooit saai.  Die zorgen er wel voor dat er altijd wat te juichen valt.

Ze liet haar oog nogmaals vallen op het boek op haar schoot.
Ja, haar leven zou zomaar een zin uit een boek kunnen zijn.