“En waar woon je eigenlijk? Wat zeg je? Veenendaal? Is dat niet ehh…heel gelovig enzo. Zwarte kousen. Goh. Had jou wel meer in een grote hippe stad voorgesteld eigenlijk. Niet vervelend bedoeld hoor. Maar tja, Veenendaal…”

Tja, Veenendaal. Ik had het mij als puber ook anders voorgesteld. No way dat ik hier zou blijven. Laat staan terugkeren! Nee, ik zou het allemaal anders doen. Reizen, de wereld verkennen, in een grote stad studeren, in het buitenland studeren…en dus uiteindelijk weer in ’t Veen belanden.

Ik kan er kort en lang over zijn en het excuus is wellicht wat cliché en aan de magere kant, maar goed. Wat kan ik er meer over zeggen dan dat ‘dingen nou soms eenmaal zo lopen’? Iets met een baan, verliefd, een huis en al dat soort ongein. En dan woon je voor je het weet weer groots en meeslepend in het bruisende metropool Veenendaal. Zo spannend kan het leven soms zijn.

En nee, ik zal niet ontkennen dat ik mij ook lang nou niet echt positief heb uitgelaten over mijn woonplaats. Iets met ‘centraal maar saai’ en ‘bereikbaar maar braaf.’ Je hebt er alles, maar het is het nét niet. Iets wat ik overigens in zijn geheel niet erg vond. Ik zou hier immers toch niet blijven. Een tussenstation naar The Big City. Waar maakte me niet zoveel uit. Als er maar meer te beleven viel dan in Veenendaal. Want daar had ik als hippe jonge creatieve meid toch niet zoveel te zoeken.

Fast foward 3,5 jaar later. Mijn trein lijkt wat technische mankementjes te hebben en ik zit nog steeds op dat kleine stationnetje. Het gekke is echter, dat ik mij inmiddels niet eens meer eens zo druk maak om die nog onbekende vertraging. Dacht ik eerst stuck te zijn in the middle of nowhere, nu heb ik het gevoel met een gereedsschapskoffer in een vrijstaat te zijn beland, waar ik zelf mijn eigen metropool kan komen bouwen.

En ja, ok, ok, de woorden vrijstaat en metropool in combinatie met Veenendaal dat is wellicht iets te rooskleurig gedacht. Maar toch. Waarom zou je wat niet is niet gewoon zelf maken? Toen ik terugkwam hoorde ik genoeg mensen klagen over wat er al dan niet mis is met Veenendaal. En hoewel er wellicht vast genoeg te klagen valt, zou je er ook voor kunnen kiezen om voor de verandering je mond eens te houden en je handen uit de mouwen te steken. Zonder machinist geen rijdende trein.

En wat blijkt? Positief zijn helpt! Het moment dat ik besloot dat ik Veenendaal leuker wilde maken, werd het voor mijzelf ook echt leuker. Want hoe tof is het om niet aan anderen over te laten wat er gebeurt, maar hier zelf invloed op te hebben? Door bijvoorbeeld te gaan vrijwilligen bij het filmhuis dat je tof vindt, tegen alle sceptici in een korte filmfestival te organiseren (“Veenendalers? Die maken toch geen filmpjes?”), mee te denken met nieuwe initiatieven, kleine lokale ondernemers en creatievelingen te ondersteunen. En ja, dat zal soms wellicht moeilijker zijn dan in Amsterdam en nee, vast niet alles zal altijd lukken. Maar hé, is dat in een grote stad dan wel altijd het geval? Hangt het echt altijd alleen maar van (de grootte) van een plaats af?

Dream big. Do bigger. Liever iets doen, dan niets doen. Dan bij voorbaat de handdoek al in de ring te gooien door te zeggen “Ja maar hier lukken dit soort dingen nooit.” Met zo’n instelling kun je niet anders dan verwachten dat er niets gebeurt. Iedere plek heeft potentie, zolang je er zelf maar in gelooft. Want hoe je het ook wendt of keert het zijn uiteindelijk de mensen die de plek maken. En hoe meer mensen zich ervoor inzetten dat er iets gebeurt, des te groter de kans is dat het ook zal gebeuren. Wacht dus niet totdat die trein vanzelf weer gaat rijden, maar blaas zelf op het fluitje. Of zorg er in ieder geval samen voor dat jóuw tussenstation óók de moeite waard is. Want mocht die vertraging dan komen en misschien wel langer duren dan verwacht, dan heb je er in ieder geval zelf iets groots een meeslepends van gemaakt!