“Gloeiendegloeiendego…&^%$#”

Sorry. Sorry voor mijn taalgebruik en sorry voor deze deuk in jullie perceptie van mijn imago. Maar soms moet het even. Of, nou ja, moet. Laat ik het zo zeggen: het kan dan even niet anders. Het is gewoon een lijntje dat knapt. Een lijntje dat al een tijdje onder spanning staat en bij het rinkelen van een porseleinen kom en een bierglas spontaan besluit doormidden te breken. Ja, ik weet: scherven brengen geluk. Maar geloof mij, deze week brachten scherven vooral een hoop gevloek. Op mezelf welteverstaan. Want hoewel ik van nature geen kwaadaardig persoon ben, gaat ruziemaken met mijn spiegelbeeld me bij tijd en wijle verrassend goed af.

Graag had ik de schuld willen geven aan de tijd van de maand. Heel on-emancipatorisch, maar daarom ben ik ook een wijf dat na het laten vallen van een porseleinen schaaltje na het vloeken in janken uitbarst. Multitasken noemen we dat. Iets wat bejaarden op elektrische fietsen de afgelopen week niet leken te kunnen. Sjongejongejonge. Het is dat ik van nature een vredelievend persoon ben, maar op sommige momenten… En maar zeuren over al die jongeren die in groepjes van minstens 3 naast elkaar fietsen. Of dachten ze misschien ‘Wat zij kunnen, dat kunnen wij ook!’ Maar dat is dus niet zo. Groepjes jongeren gaan in ieder geval nog morrend een beetje aan de kant. Bejaarden daarentegen kijken eerst verschrikt en verbaasd op, om vervolgens in totale paniek nog meer in het midden van de weg te gaan fietsen, want aan de snelheid van het motortje zijn ze nog niet helemaal gewend, dus doorkarren een betere optie dan gewoon netjes aan de kant gaan.

Maar niks tegen bejaarden verder. Die vloek die ik per ongeluk liet ontsnappen hebben ze (hopelijk) niet gehoord. En het was niet hun schuld. Ok, een beetje wel, maar ook zij konden er uiteindelijk niets aan doen dat ik boos was op mijn lijntje en de scherven van die ochtend.

Net zoals poes die bij mij echt op heel veel momenten om aandacht mag vragen, behalve op het moment dat ik net nog even snel een werkmailtje wil tikken en hij besluit dat het toetsenbord van mijn laptop wel een goede plek is voor een ‘kijk-mij-sexy-liggen-dus-knuffel-mij’-pose. Het is dat ik nature een grote dierenvriend ben, maar het moge duidelijk zijn dat het van een knuffelsessie niet is gekomen. Wel van een snauw en een (zachtaardige doch dwingende) duw, waarna poes – uiteraard – uithaalt en mijn net weer opgehangen lijntje in één keer naar beneden dendert. “Gloeiendegloeiendego…&^%$#”

Sorry. Sorry.
Maar kom op. Die vrouw voor mij had zich toch ook wel kunnen bedenken dat die bananen vóór het afrekenen bij de kassa afgewogen hadden moeten worden? En hoe moeilijk kan het zijn om een wekelijkse vergadering te onthouden? Vertraging? Maar natuurlijk! Dat kan er ook nog wel bij. Het is dat ik van nature een geduldig persoon bent, maar….Nee, ik ga niet nóg een keer uitleggen hoe laat vanmiddag we afgesproken hebben. Stuur zelf maar een mail. Waarom moet ik altijd alles regelen? Wat zeg je? Ontspannen? Hoezo, ik moet wat meer ontspannen? Lekker makkelijk praten heb jij! Ga zelf lekker ontspannen! Naar wolken en beestjes kijken, pfff, ik heb wel wat beters te doen! Wat nou morgen? Niks morgen, dit moet gewoon nu af. Ja, nu. En nee, niet alles komt vanzelf wel goed. Soms moet je er iets voor doen. Wil jij anders mijn hoofd een dagje lenen? Nee? Nou dan. En ga nou eens even aan de kant want ik moet dat bord pa….TS! “Gloeiendegloeiendego…&^%$#”

Scherven, tranen en een gebroken lijntje op de vloer.
Sorry. Sorry.Het is dat ik van nature een persoon ben die graag de touwtjes in handen heeft…
Morgen span ik de boel wat minder strak. En zal ik mijn spiegelbeeld voor verdere scherven behoeden.