Vandaag liep een man met een dik boek in zijn handen het overdekte winkelcentrum in. Lézend.

Lopend en lezend. Zo langs de Jamin voorbij de schoenmaker, ondertussen nonchalant een bladzijde omslaand zonder zijn ogen ook maar één seconde van het boek af te wenden.

Welk boek het was kon ik in de paar luttele seconden dat ik hem kruiste niet zien. Maar het moest goed genoeg zijn om er al wandelend mee aan de haal te gaan. Had hij een afspraak en zat hij net midden in een spannend hoofdstuk? Of zat zijn uitleentermijn bij de bibliotheek erop en wilde hij het boek écht nog even uitlezen voordat hij het met boete en al weer terug moest geven?

Veel vragen, weinig antwoorden.
Verbazing. Verbijstering misschien.
Maar toen voelde ik iets veel sterkers: jaloezie.

Ik was jaloers op de man die had besloten dat op deze maandagmiddag niks belangrijker was dan het boek in zijn handen. Dat de hele wereld dan misschien wel door mocht draaien, maar dat hij zich even terugtrok in een andere wereld. In een wereld waarin geen gehaaste vrouwen hem tegemoet kwamen lopen met boodschappen in hun tas en een telefoon in hun hand, nog snel even de mail checkend en een appje beantwoordend, alvorens ze nog vijf dingen tegelijk van plan waren te gaan doen.

Vlak voordat ik via de schuifdeuren het winkelcentrum verliet, draaide ik mijn hoofd nog heel even om.

Hij niet.