Er zijn momenten dat de angst me ineens om het hart slaat.
Dat ik denk: hoeveel hoger kan het nog?
Dat ik bang ben: hoe hoger je komt, des te harder de val.

Ze zeggen dat geluk bestaat uit momentopnames. Uit kleine sprongetjes in de lucht met héél even die kriebel in je buik.
Maar wat als het al een hele tijd kriebelt? Als het niet voelt alsof je springt maar alsof je in een oneindige achtbaan omhoog wordt getakeld?

Ik voel me soms haast bezwaard.

Kamp met gelukschaamte.

Als die vriendin die haar moeder verloor mij vraagt hoe het met mijn ouders gaat.
Als die gescheiden collega na veel ellende blijft benadrukken hoe fantastisch mijn man is.
Als die vriend met die rotbaan aan mij vraagt hoe ik dat toch allemaal doe.

Kun je kiezen voor geluk?
Is het een kwestie van hoger leren springen? Of beter leren vallen?
Waait het aan of waait het voorbij?
Kan ik het delen?
Vermenigvuldigen?
Is het leven ooit echt eerlijk?

Ik vraag me af.
En neem niets voor lief.

Al takelend omhoog voel ik de wind in mijn gezicht.
Hoger en hoger en hoger.
Ik sluit mijn ogen en geniet.
Ik voel de kriebel en de spanning. De angst die achter het topje loert.
Ik weet dat het er is.
Dat deze rit niet oneindig duurt.
Dat het eindigt. Ergens.

Maar juist daarom.
Juist omdat die angst.

Sluit ik mijn ogen en geniet.

Van het moment.
Van het hier. Het nu.
Hoe kort of lang het ook mag duren.

Want hoe groot je geluk ook is.
Pas als de schaamte het wint van je angst, heb je qua geluk pas echt verloren.