Het meest miste ik nog de truien van Jan de Hoop.
Daar waar mijn ontbijt slechts de eentonige variatie kent van peer of banaan en kwark of havermout, wist Jan mij jarenlang iedere doordeweekse ochtend weer te verrassen. Werd het paars of blauw of toch iets keks met een ruitje dit keer?

Nooit had ik kunnen bedenken dat het probeersel van tijdelijk afscheid uiteindelijk tot een definitieve breuk zou leiden. Omdat we er meestal toch niks aan misten. Omdat zo’n groot gevaarte in je woonkamer ook best wel lelijk staat. Omdat er NU.nl is. En Netflix. Niet dat we dat wel kijken. Daarvoor zitten we meestal met onze mobieltjes op de bank. Kattenfilmpjes te kijken. Tot zover onze elitaire principes. Daar helpt zelfs geen Volkskrant abonnement tegen.

Maar ik moet zeggen, het went. Er zijn eigenlijk maar weinig momenten dat ik de tv mis. Het laatste nieuws bereikt me meestal via Twitter, de leukste programma’s kijk ik via Uitzending Gemist. Bovendien is het feit dat ik niet precies weet hoe het zit met die verknipte pony van Monica Geuze of wie er wel of niet gezoend heeft in Temptation Island, eigenlijk best een verademing.

Maar toch, als ik ’s ochtends vroeg boven mijn ontbijt van banaan en havermout hang en mijn Twitter tijdlijn door scrol, kan ik soms dat gevoel van leegte niet onderdrukken.
Dat gevoel van warmte.
Van wol of katoen.
Gebreid of gekleurd. Of allebei.

Ja, zelfs na zeven jaar mis ik dat nog het meest.