‘Ik kom eraan hoor! Ik stap nu op de fiets!’

Ik leg mijn telefoon neer en kijk op mijn horloge. 14:05 uur. Voor mij wordt een kop koffie neergezet. Wachten met bestellen heb ik inmiddels wel afgeleerd. Voordat vriendin M er is zijn we zo een kwartier verder.

Vriendin M behoort tot de categorie mensen die altijd te laat komen. Standaard. Het lijkt alsof ze opgezadeld zijn met de pech dat er last-minute altijd iets tussendoor komt. Een mailtje, een boodschap, een ontsnapt konijn. Wat voor tijd je ook met ze afspreekt,  ze komen steevast tien minuten later aan (of moeten nog vertrekken op het moment dat ze al ergens hadden moeten zijn).

Vroeger fietste ik altijd met vriendin N naar school. Aangezien zij dichter bij woonde dan ik, fietste ik altijd bij haar langs. Maar in plaats van dat zij al buiten met haar fiets en schooltas stond te wachten, zat ze nog rustig binnen haar ontbijt naar binnen te werken. En terwijl ik onrustig van mijn ene been op de andere wipte poetste zij in slowmotion haar tanden, bedacht zich nog even welke boeken er vandaag allemaal in haar tas moesten en kamde nog één keer haar haren. Niet wetende dat de minuten op het horloge aan mijn pols zenuwslopend weg tikten.

En uiteraard kwamen we uiteindelijk altijd – hetzij op het nippertje – op tijd. Want daar waar vriendin N altijd te laat was, was ik altijd te vroeg. En nog steeds. Noem het militaire discipline die ik er vroeger door mijn vader in geramd heb gekregen (‘Beter te vroeg, dan te laat!’) of gewoon een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel. Punt is, ik kan het gewoon niet: te laat komen. Of gewoon op tijd zijn. Ik probeer het wel eens. Maar het moment dat ik lang genoeg heb gewacht met vertrekken om precies op het juiste moment te arriveren, schiet ik alsnog in de stress om te laat te komen, met als gevolg dat ik zo hard fiets dat ik weer vijf minuten sta te koekeloeren voordat mijn afspraak op komt dagen.

Inmiddels is het 14:18 geworden en heb ik mijn cappuccino leeg. Net op het punt dat ik besluit een tweede kop te bestellen komt vriendin M aangerend. ‘Sorry, sorry, sorry! Ik was echt van plan om op tijd te vertrekken, maar toen bedacht ik me dat ik die ochtend een vlek in mijn shirt had gemaakt en dat ik vergeten was om iets schoons aan te trekken. Ik hoop dat je niet lang hebt hoeven wachten?’

‘Neuh, valt wel mee’ lieg ik.
Met vier minuten te vroeg was ik nog best aan de late kant.