“Ik vind er eigenlijk maar niks aan. Volwassen worden.”

Met een kroontje op mijn hoofd sjouw ik langs de verregende kleedjes op Koningsdag. Ok, ik weet, het weer draagt nu echt bij aan de feestvreugde, maar toch kan ik me niet onttrekken aan een soort van melancholisch gevoel van ‘vroeger was alles beter’.

Als kind kon je je nog écht op iets verheugen. Sinterklaas, kerst, je verjaardag, Koningsdag (toen nog old-fashioned Koninginnedag genoemd). Nachten aftellen, spanning in je buik. En dan die vakanties. Die eindeloze ellenlange vakanties van weken die wel maanden leken en waarin niks moest, niks hoefde en de zon altijd leek te schijnen.

Nu kan een waterig zonnetje de rode kou van mijn neus maar niet laten verdwijnen en lijken de grijze wolken het dreigende toekomstbeeld van volwassenheid te weerspiegelen. Terwijl kinderen hun geluk beproeven voor twintig cent in de grabbelton, lijkt mijn hoofd een graaibak van gedachten waar je voor een euro een lijst met verplichtingen uit kan trekken. ‘Leven in het nu’ vind ik als volwassene net zo’n flauwe grap als de verregende clown met zijn uitgelopen make-up. Iets wat de lachende kinderen om hem heen uiteraard niet zien. Hun inlevingsvermogen en fantasie stijgt vaak nog boven de werkelijkheid uit.

Als kind wil je alleen maar ouder worden. De uitspraak ‘later als ik groot ben’ is er één vol verwachtingen en beloofde vrijheden. Pas als je eenmaal ouder bent geworden besef je dat volwassenheid niet gelijk staat aan iedere dag patat eten en altijd net zo laat naar bed gaan als je zelf wil. Tegenover vrijheid staat met grote letters namelijk verantwoordelijkheid. Een sluipend gegeven dat groeit naarmate de jaren tellen en je ervoor behoedt dat je vijf euro aan een emmer suikerspin uitgeeft, omdat dat nu eenmaal niet is wat je als verantwoordelijke volwassene doet. Zelfs niet als je net zelf die vijf euro eerlijk hebt verdiend met het verkopen van 3 broeken, 2 sambaballen en 5 grabbeltonmomentjes.

Ondertussen zitten we als volwassenen vast op onze eigen kleedjes. Gevuld met rotzooi waar we graag vanaf zouden willen. Zodat we op een leeg kleedje zonder zorgen de hele dag kunnen liggen, patat kunnen eten en lachen om clowns met mislukte schmink. De werkelijkheid is dat we onze zooi aan het einde van de dag gewoon weer in een boodschappenkarretje mee naar huis nemen. Morgen is geen vakantie. Morgen is nu. In ons hoofd. En in ons volwassen leven.