Vrijdag de dertiende. Parijs bloedt. De wereld huilt. En ik? Ik voel me schuldig.

De beelden flitsen aan mijn ogen voorbij. Ik lees de berichten, updates, reacties. Vol van verdriet, boosheid en angst. Ik begrijp het, ik voel het, maar het schuldgevoel knaagt. Ben ik te nuchter? Raakt het me niet? Natuurlijk raakt het me wel. Waarom voelt het dan vreemd, dat ik niet lijk te voelen, wat anderen voelen? Dat geen buikpijn van woede of slapeloosheid van angst zich van mij meester maakt?

Ondertussen laaien online de discussiepunten op. Wie wil in deze wereld nog zijn kinderen grootbrengen? Wie wil in deze wereld überhaupt nog kinderen voortbrengen? Ik lees het, ik snap het, maar het schuldgevoel knaagt. Want hoe dichtbij het nu ook moge zijn, de wreedheid van onze wereld bestaat al langer dan vandaag. Denk aan Cambodja, denk aan Rwanda. Denk aan de honderden, duizenden, miljoenen. Niets wat ooit de mensheid ervan heeft weerhouden nieuw leven te stichten. En dat is niet erg. Want waarom zou je? Waarom zou je, op grond van haat, niet je eigen liefde willen doorgeven? Juist op de momenten dat die liefde zo hard nodig is?

De wereld staat stil en ik voel me schuldig. Schuldig omdat in al die stilte míjn leven gewoon doorgaat. En omdat ik ook wíl dat het doorgaat. Hoe wrang en crux dat misschien nu wel klinkt.

De wereld staat stil, maar het leven gaat door. En misschien is dat juist wat de aarde doet draaien. Wat ons de kracht geeft onze hoop te blijven volgen.
Want ik wil me niet schuldig voelen dat ik niet 24 uur aan de buis gekluisterd zit. Ik wil mezelf niet verwijten dat mijn mijn verdriet niet intens genoeg is. Ik wil me niet hoeven schamen dat ik er vandaag ook even níet aan dacht. Dat ik lachte om een grap. Dat ik plannen maakte voor morgen. En genoot van zoiets basaals als een ontbijt met z’n twee.

Ik wil stil staan. Maar niet stil blíjven staan. Juist niet nu. Juist niet vandaag. Want is dat niet precies wat ze uiteindelijk willen? Dat de angst ons verlamd om het leven te leven?
Ik wil niet verlamd zijn. Ik wil vrij kunnen lopen. Ik wil kunnen genieten. Ik wil liefhebben, lachen, het leven omarmen. Zing, vecht, huil, bid… Hoe tegenstrijdig het ook klinkt.

En strijden doe ik. Ik strijd alleen niet tegen, ik strijd vooral met. Met degenen die ik liefheb, met degenen die ik koester. Wij zijn namelijk de mensen die het verschil kunnen maken. Door te laten zien dat ondanks verlies van geloof zeker nog hoop en liefde is. Door de oorlog te verdrijven met onze vorm van vrede. Zoals iets betekenen voor een ander, het geven van een compliment, een onverwachts moment van geluk, een lach, een kus, een nieuwe dag.

Het zijn de kleine dingen die het in dit leven doen. Juist nu. Juist vandaag. Juist in deze grote boze wereld. Voel je niet schuldig. Laat het niet knagen. Sta op. Heb lief. En vier het leven.