“Een maand? Zeg je nou een maand?! Jeetje meid, wat erg voor je! Pfff..ik zou er niet aan moeten denken. Vind het al erg genoeg als die van mij een weekend weg is! Laat staan vier weken! Nou, sterkte hoor. Ik heb met je te doen.”

Grote puppy ogen vol medelijden staren mij aan. Ik glimlach en knik vriendelijk terug, maar durf eigenlijk niet te zeggen dat ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vind. Dat ik misschien stiekem wel een beetje de aanstichter ben. Dat ik hem heb aangespoord om dit te te doen. Niet omdat ik hem nou zo graag vier weken niet zie. Maar wel omdat ik hem dit gun. En je elkaar soms ook die vrijheid moet geven.

De puppy ogen tegenover mij veranderen in standje pitbull.
“Vrijheid? Vrijheid? Als die van mij zoiets zou willen, dan zou ik hem mooi zeggen dat hij de pot op kan met zijn vrijheid. Dan gaat ie maar hier een rondje met de racefiets. Of desnoods een dagje vissen. Maar een maand? Alleen? Zonder mij? Dacht het niet! Zo zijn we niet getrouwd!”

Getrouwd was wel mijn moeder. Met een beroepsmarinier. Paar maanden hier, aantal weken daar. Soms een tijdje thuis, dan weer een half jaar weg. Zo’n man die op zondag het vlees komt snijden. Tenminste, dat had hij kunnen zijn. Ware het niet dat ik het als kind nooit zo heb ervaren. Natuurlijk wist ik aan de ene kant niet beter, maar is het aan de andere kant van grote invloed geweest hoe mijn moeder hiermee omging. Nuchter.  Natuurlijk, ze vond het niet leuk, maar ze wist ook: het is zoals het is. Dit is wat hij doet, wie hij is en waar hij voor gaat. En als je van elkaar houdt, dan gun je elkaar dat.

De puppy ogen kijken mij weer met droevige blik aan.
“Kijk, ik gun hem best veel. En hij moet vooral doen waar hij zin in heeft. Maar ik zou het toch maar niks vinden hoor. Zo helemaal alleen thuis. En als hij dan ook nog niet eens iedere dag kan bellen. Wat als er wat met hem gebeurt? Of met mij? Alleen al van het idee kan ik nu al in paniek raken.”

Mijn vader en moeder schreven brieven. Die wegens vertraging vaak langs elkaar heen gingen. Mijn zusje en ik kregen mooie exotische kaarten. En zelfgemaakte doolhoven en puzzels die mijn vader op zijn veldbedje tekende. Af en toe werd er gebeld. En als hij een half jaar weg ging, kwam hij tussendoor nog even thuis. Feest en wennen tegelijk. Verwend worden met cadeautjes, maar ook weer omschakelen naar een ‘andere orde’. Niet meer met het bord op schoot voor de tv. Niet meer zomaar naast mama in bed kruipen. Ook de huiskamer ombouwen tot turnzaal en oefenen met handstand tegen de deur, werd niet echt juichend ontvangen. Net zoals het bericht dat ik mijn nek en ribben zwaar gekneusd had toen hij eenmaal weer ver weg op oefening was.

“Maar vind je het nou echt niet erg?” De puppy ogen kijken mij vragend aan. “Ik kan me niet voorstellen dat je het helemaal niet erg vindt. Een maand is lang hoor. Vergis je daar niet in. Maar goed, jij liever dan ik. Ik zou niet eens weten hoe ik alleen in dat grote bed in slaap zou kunnen vallen.”

Slapeloze nachten? Ik geloof vast dat mijn moeder ze heeft gehad. En ik geloof ook zeker dat ik er de komende maand vast wel een keer van zal balen dat hij er niet is. Als ik loop te stuntelen met de elektrische grasmaaier bijvoorbeeld. Of als alle plantjes in de moestuin spontaan besluiten in staking te gaan. Met een lekke band. Dat kommetje op de bovenste plank waar ik nét niet bij kan. Als poes weer eens heeft gekotst. Of de kattenbak vol gedeponeerd. Ik het kliko-buiten-zet-schema weer eens ben vergeten. Even heel hard iemand nodig heb om mijn frustratie tegen te uiten. Of mijn voeten tegen te warmen. Mee te knuffelen. Van te houden.

Ja, ik ga hem missen. Maar niet zoveel als dat wat hij zou missen als ik hem die ene maand niet zou gunnen. Nuchter in puppy ogen of niet. Ik mag hem in ieder geval begin juli weer met een kwispelstaartje omhelzen.