‘Geachte mevrouw S.,

Boosheid, verdriet, blijdschap en angst zijn de belangrijkste emoties van een mens. Dat we allemaal wel eens last hebben van een woedeaanval is dus niet ongewoon…’

Het is donderdagmiddag. Een rustige middag. Op straat is het stil en achter de ramen van de huizen in de buurt is verder weinig spannends te bekennen.
Tot ineens, het harde geklepper van de brievenbus. Een op zich niet heel vreemd geluid, maar met het afnemende aantal papieren poststukken dat tegenwoordig nog op de mat valt, klinkt het geklepper bijna als iets onheilspellends. Als slecht-nieuws-brieven in blauwe enveloppen of prijzige berichten achter grote bedrijfslogo’s.

Ook ditmaal dacht ik weer op mijn hoede te moeten zijn. Een witte rechthoekige envelop met doorkijkvenster betekent immers nooit een ‘goh-ik-stuur-je-zomaar-even-een-berichtje-want-ik-vind-je-zo-lief-aardig-en-leuk’-kaart. Als die überhaupt nog verkocht worden. Mijn brievenbus heeft er in ieder geval al lange tijd niet voor geklepperd.

Maar goed. Post dus. Officieel. Gericht aan mevrouw S. uit wijk 5. Ah kijk, de woningbouw! Dat zijn immers de enigen die weten dat ik in wijk 5 woon (iets wat ik tot het ontvangen van deze brief ook zelf nog niet eens wist). Reden van schrijven? Agressie. ‘Ehm, wat?!’ Agressie?

‘…als je andermans grenzen overschrijdt, bewust schade berokkent aan iets of iemand, of als je met je woede iets probeert te bereiken of wilt onthullen, dan is er sprake van agressie en/of geweld. Agressie is bedreigend en schadelijk voor degenen tegen wie het gericht is. De reden dat u deze brief over agressie ontvangt is het belang dat wij hechten aan de veiligheid van onze medewerkers en onze klanten.’

Van geklepper van de brievenbus naar geklapper van mijn oren. Is dit een grapje? Een woningbouwvereniging die mij gaat vertellen wat agressie is en daar nu een agressieprotocol voor heeft geschreven? Ik vind een blauwe envelop onheilspellend, maar dit? Ik voel me bijna een crimineel als ik lees over de gedragsregels die zijn opgesteld ‘om agressie te voorkomen of in ieder geval te beheersen’. Wat weten zij behalve dat ik in wijk 5 woon nog meer van mij? Dat ik aan een agressiestoornis lijd waar ik zelf niets van weet? Of is het mijn pms? Mijn maandelijkse korte lontje waardoor ik nog wel eens onredelijk uit de hoek kan kan komen? Maar waarom zouden zij zich bemoeien met vrouwelijke kwaaltjes die in werkelijkheid gewoon een slap excuus zijn om eens even humeurig te doen als dat uitkomt? Kijk, ik begrijp dat ik een huis van hen huur. Maar moeten ze dan alles van mij weten? Niet dat ik iets te verbergen heb. Nee joh! Eén en al positieve karma en liefde hier in huis!

‘Helaas hebben onze medewerkers ook te maken met voorvallen van agressie. Zoals u begrijpt staat de veiligheid van ons als personeel en u als klant voorop. Daarom nemen wij stappen als deze veiligheid onder druk staat. Wanneer u zich niet aan de regels houdt, spreken wij u hierop aan en kan dit consequenties hebben. Bij agressief gedrag waarschuwen we de politie. Zo nodig leggen wij u een contactverbod op.’

Oh wacht. Het gaat niet om agressie bij mij thuis (was al bang nooit meer loos ongesteldheidsboos te mogen zijn), maar bij hèn! Op kantoor. Waar ik, ehh, nooit kom (?) En na deze brief ook liever niet meer echt wil komen. Ik heb namelijk zo’n voorgevoel dat het daar onveiliger is dan hier. Neem alleen al de voorbeelden van wat ze als agressief gedrag beschouwen. Als je die lijst zo gespecificeerd kan opstellen, dan kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat ze die lijst niet zomaar even uit een boekje met agressiviteit hebben gepakt. De zin ‘Wij vinden het prettig elkaar een hand te geven, maar verder lichamelijk contact is niet wenselijk’, doet ook niet echt vermoeden dat daar op kantoor vaak knuffels van blijdschap worden gegeven omdat mensen zo blij zijn met hun huis.

Met de brief nog in mijn handen, kijk ik naar buiten. En ik krijg ineens een heel unheimisch gevoel. Het is wel verdacht stil op straat zeg. Het mag dan misschien wel rustig en vredig lijken, wie weet wat voor agressiviteit er allemaal achter die ramen schuilt. Misschien zit daar nu wel iemand binnen een hele boze agressieve mail te tikken naar de woningbouw met specifieke bedreigingen als ‘Ik zal jou, ik zal jullie, ik kom je nog wel eens tegen, mijn tijd komt nog.’ Of, erger nog, is de hele buurt niet thuis, maar daar op kantoor! Staan ze onder invloed van drank en drugs met wapens te zwaaien, knijpen ze medewerkers, intimideren ze de baliejuffrouw en weigeren ze het gebouw te verlaten! Zo zijn wij huurders immers nou eenmaal.

Oh nee, wacht.

‘Voor het overgrote gedeelte van onze klanten zal het nooit zover komen. Wij vragen uw begrip, dat wij al onze huurders op de hoogte brengen. Zoals eerder gezegd, de reden dat wij dit doen is in het belang, dat wij hechten aan de veiligheid van onze medewerkers en onze klanten.’

Oh! Nu begrijp ik het! Deze brief gaat niet over agressie, maar over veiligheid! En daarom mag je dus niet verbaal, fysiek of digitaal dreigen, geweld plegen of vernielingen aanrichten. Wat aardig dat ze daarbij aan ons denken. En ons aan deze regels te herinneren. Thuis zwaai ik namelijk dagelijks met een pistool, maar  het is goed om te weten dat het ook voor mijn eigen veiligheid beter is als ik dat bij hen op kantoor niet doe. En dat het de bedoeling is dat je je daar ‘gewoon gedraagt volgens de normale omgangsvormen.’

‘Op ons kantoor respecteren mensen elkaar. Wij vertrouwen op uw medewerking.’

Het is donderdagmiddag. Een rustige middag. Op straat is het stil en achter de ramen van de huizen in de buurt is verder weinig spannends te bekennen.
Tot ineens, hard geklepper. Verschrikt kijk ik op. Het zweet breekt me uit. Is het een aanval van agressie? Een poging tot geweld? Ik ken de regels! Heus!
Totdat ik zie waar het geklepper vandaan komt. Een blauwe brief. Op de mat. Opgelucht haal ik adem. En leg mijn geweer terug in de kast.