“En dan nog één vraag: Heb je ook een auto?”
“Ehm nee, niet echt nodig gehad tot nu toe eigenlijk. Maar die zijn we wel van plan er een aan te schaffen mocht dat nodig zijn.”
“Mooi, fijn. Dat bedank ik je bij deze voor het gesprek en je hoort volgende week meer van ons.”

Met zweetoksels verlaat ik het pand. Niet vanwege het sollicitatiegesprek dat ik zojuist heb gehad. Maar vanwege die auto. Of eerder: vanwege de persoon die die auto moet gaan besturen. Ik.

Zeven jaar heb ik nu mijn rijbewijs. Zeven jaar waarvan het roze pasje voor zeker zes jaar heerlijk veilig verscholen zit in een zijvakje van mijn portemonnee. Heel af en toe haal ik hem eruit. Als ik mij moet legitimeren bijvoorbeeld. Of moet kunnen aantonen dat ik kan rijden. Wat ik – volgens de rij-instructeur – dus wel kan. Maar – tot mijn grote schaamte – niet durf.

“Niet durven? Maarre Sanne, jij bent toch helemaal niet bang aangelegd?”
Klopt. Bungeejumpen, parachutespringen, duiken, achtbanen, van de hoge duikplank…you name it, I did it. Maar zodra de veiligsheidsbeugels zich verwisselen voor veiligheidsgordels en de safety rope een airbag wordt genoemd, dan breekt het koude zweet mij spontaan uit.

En nee, dat is niet omdat ik een keer een auto-ongeluk heb gehad of een andere traumatische ervaring met een bumper heb meegemaakt. Sterker nog, was het maar waar (nouja…). Dan had ik wellicht nog een reden om het mietje in mij goed te praten. Immers, na een ongeluk niet meer in een auto durven stappen, daar is nog wel begrip voor op te brengen. Maar een jonge vlotte meid die knikkende knieën krijgt van alleen al het omdraaien van het contactsleuteltje? Tja, daar zakt je imago toch gewoon meteen van in je natte zweetsokken. Hoe stoer ik mijzelf dus ook voordoe, ik ben uiteindelijk niet meer dan ‘zo’n vrouw die niet durft te rijden’.

En dat mag ik weten ook. In mijn familie heb ik alle grappen over Sanne en haar rij-kunsten inmiddels al meerdere malen voorbij horen komen. “Wie rijdt er terug na het feestje? Oh, dat doet Sanne wel! Dat is even gevaarlijk als met 5 bier achter het stuur.” Of “Wat zeg je? Ga je een stukje rijden? Vergeet dan niet te bellen zodat ik weet wanneer ik beter even binnen kan blijven!” Ha ha ha.

Hoewel de grapjes het niveau van mijn rij-capaciteiten niet overstijgen, weet ik ook dat de grappenmakers stiekem wel gelijk hebben. Het is natuurlijk niet helemaal normaal dat de meeste kilometers die ik zelf in een auto heb afgelegd, aan de linkerkant van de weg waren en in een automaat. En voordat jullie nu denken dat ik levensgevaarlijke spookrijder ben: Nee, die kilometers waren geheel legaal links in Nieuw Zeeland. Ja hallo! Ik mag dan drie keer over mijn rijbewijs hebben gedaan, helemaal achterlijk ben ik niet.

Of toch wel?
Als het aan de vreemde blikken ligt die ik krijg als ik zeg dat ik eigenlijk het liefst een automaat zou willen, dan ben ik knettergek. Een automaat? Dat is pas echt voor watjes! Schakelen moet je in een auto. Scheuren. Hard optrekken! Fastfastfast! Wie rijdt, die schakelt. Punt. En mijn mening dat je in een automaat veel beter op de weg kan letten omdat er geen andere afleiding (lees: ingewikkelde schakelmanoeuvres) zijn, dat is gewoon een non-argument. Was ik al een watje. Nu ben ik een heel dekbed vol met donsveren. Zachter dan een zachtgekookt ei.

But I need to toughen up. Het is natuurlijk heel makkelijk om je te verschuilen achter het feit dat je geen auto hebt en deze ook niet nodig hebt. Maar wat als ik straks die baan krijg en ze liever een hardgekookt ei hebben als ontbijt dan een boterham met ‘zwoksel’? Dan moet ik toch echt een beetje over mijn airbagangst heen stappen, ben ik bang.

Dus wacht ik morgen. Met klamme handjes bij de telefoon. Wordt het een baan met gaspedaal of toch nog even werkloos op de fiets? Ik denk dat ik vandaag maar gewoon voor een omeletje ga.